Ilse Breen onderzoekt in haar werk het gebied voorbij het denken, het terrein waar pure vormkracht werkzaam is. Daarbij is haar uitgangspunt dat de mens niet naast of boven de natuur staat, maar er een onlosmakelijk onderdeel van is. Daarom maakt ze in haar werk ruimte voor de invloeden van vergankelijkheid en van de natuurlijke elementen. Niets blijft ooit hetzelfde, hoe graag we dat misschien ook willen, dus haar werk ook niet. Er valt dus altijd iets te verwonderen.